Na Wielką Środę 13 kwietnia 2022 w polskim Sejmie przewidziano powierzenie Adamowi Glapińskiemu fotela prezesa NBP na kolejną 6-letnią kadencję. Z tej okazji grupa Konfederatów WiN, z wiceprezesem „Korony” Włodzimierzem Skalikiem uczyniła mały happening przed Halą Mirowską w Warszawie. Styl lekki (co widać na zdjęciu), choć treść bardzo smutna, zwłaszcza dla tych najmniej zamożnych z nas.
Otóż doczekaliśmy się najdroższych chyba Świąt Wielkiej Nocy w całej historii państwa polskiego. Galopująca inflacja z 2,4% w styczniu 2021 r. poszybowała do 10,9 % w marcu tego roku. Najuboższym Polakom brakuje na chleb, kilkaset tysięcy dzieci regularnie nie dojada. W tym czasie roczne kwoty wynagrodzenia brutto prezesa Glapińskiego za trzy lata przedstawiają się następująco:
– za 2019 rok – 794 tys. zł
– za 2020 rok – 946 tys. zł
– za 2021 rok – milion 115 tys. zł, w tym ok. 600 tys. premii i nagród.
Tak to niektórym spada, a innym rośnie. Czym zasługuje Glapiński na następną kadencję? Może niesprawdzającymi się prognozami. W zeszłym roku straszył, że nie grozi nam inflacja, a deflacja oraz, że ceny są pod kontrolą i nie wzrosną.
Może da się odczytać jakieś znaczenie w tym, że windowanie Glapińskiego przewidziano na Wielką Środę? Przy zachowaniu proporcji i bez wysnuwania przesadnych analogii, trzeba stwierdzić, że jednak coś z atmosfery tamtego dnia panuje wśród dzisiejszych pisowskich elitek. Bo jak to było? „Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?» A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników”. Taki deal.
Opłata Glapińskiego nie wynika z jego dobrej, kompetentnej działalności na rzecz Polaków, lecz z lojalności wobec grupy trzymającej władzę.
Na zdjęciu Włodzimierz Skalik podtrzymuje Glapińskiego, żeby nie upadł. Na nas zawsze można liczyć.
Piotr Heszen